Η καταστροφή του Τιτανικού είναι ένας κλασικός μύθος. Τώρα πια έχει γίνει μια σύγχρονη λαϊκή ιστορία και η αντίληψη μας για το τι συνέβη πραγματικά έχει θολώσει από τον τρόπο που εξιστορήθηκε η καταστροφή όλα αυτά τα χρόνια μετά από εκείνη την τρομερή νύχτα τον Απρίλιο του 1912. Μόλις τα κύματα του Βόρειου Ατλαντικού έκλεισαν πάνω από την πρύμνη του, ο μύθος ξεκίνησε. 
Λέγεται ότι οι κατασκευαστές και οι ιδιοκτήτες του Τιτανικού ισχυρίζονταν πως ήταν αβύθιστο. Στην πραγματικότητα, ο ισχυρισμός ήταν ότι ήταν «πρακτικά αβύθιστο». Αρκετά κοντά, αλλά παρ 'όλα αυτά παραμένει μια ατυχής δήλωση που θα στοιχειώνει τόσο τον κατασκευαστή και ιδιοκτήτη για πάντα.
Ο Τιτανικός, το μεγαλύτερο πλοίο στον κόσμο, όταν μπήκε σε υπηρεσία το 1912, δεν ήταν το καλύτερο, ούτε το πιο προηγμένο τεχνικά των ημερών του. Το μέγεθος είναι σπανίως αποτελεί ένδειξη ότι κάτι είναι καλύτερο, κι αυτό ήταν το μόνο ρεκόρ που κατείχε ...
Ο Τιτανικός και το ελαφρώς μεγαλύτερο αδελφικό του, το Olympic, σχεδιάστηκαν για να ανταγωνιστούν τα Lusitania και Mauretania, που μπήκαν σε υπηρεσία το 1907.
Ο Τιτανικός και το αδελφικό του θα μπορούσαν να περιγραφούν καλύτερα ως τα «747» της εποχής τους. Τεράστια επιβατικά που ταξιδεύουν σε μέτρια ταχύτητα, με χώρο για μεγάλα φορτία, γεγονός που σήμαινε ότι αποτελούσαν μια μεγάλη εμπορική απειλή για τα μικρότερα και πιο ακριβά πλοία. Η κατασκευή τόσο μεγάλων πλοίων συχνά οδηγεί σε αναπόφευκτους συμβιβασμούς. Όντας σχεδόν πανομοιότυπο από κάθε άποψη με το αδελφικό του, σήμαινε πως για τον σχεδιασμό και την κατασκευή του Τιτανικού είχαν υιοθετηθεί δοκιμασμένες και ακριβείς μέθοδοι. Δεν υπήρχε κανένα ρίσκο στην επιλογή των κινητήρων, οι οποίοι στην πραγματικότητα ήταν διευρυμένη έκδοση του λειτουργικού συστήματος πρόωσης που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά πειραματικά στο Laurentic το 1909.
Προφανώς δεν υπήρξε υπολογισμός λαμβανομένης υπ’ όψιν της κλίμακας του μεγέθους και δεν δόθηκε προσοχή στο πώς ένα πλοίο 852 ποδών μήκος, θα μπορούσε να στρίψει σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης ή να αποφύγει μια σύγκρουση με ένα παγόβουνο. Αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα του Τιτανικού. Ωστόσο, ήταν ένα πρώτης τάξεως σκάφος, καλοφτιαγμένο, με μεγάλους και ευρύχωρους κοινόχρηστους χώρους και όμορφα διακοσμημένες σουίτες για όσους ταξίδευαν στην πρώτη θέση. Όμως υπήρχαν επίσης πολλά άλλα υπερωκεάνια κατασκευασμένα στη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία που ήταν τεχνικά ανώτερα, με εσωτερικό που περιγράφονταν ως υπέροχο και εντυπωσιακό
Λέγεται συχνά ότι ο Τιτανικός προσπάθησε να κάνει ρεκόρ στο παρθενικό του ταξίδι, φτάνοντας πριν από το χρονοδιάγραμμα στη Νέα Υόρκη. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα, είχε παρακολουθήσει το πρότυπο του αδελφικού του, στην πρώτη διέλευσή του το προηγούμενο έτος και, όπως στο Olympic έτσι και στον Τιτανικό δεν είχε ανάψει το σύνολο των λεβήτων. Ακόμη και αν είχαν ανάψει όλοι οι λέβητες, η μέγιστη ταχύτητα του θα ήταν 21 κόμβοι, που απέχουν κατά πολύ από τους 26 κόμβους που καταγράφονταν συχνά στις γραμμές Cunarders . Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο ο Τιτανικός δεν επιχείρησε πλήρη ταχύτητα ήταν ο κίνδυνος πιθανής βλάβης στο κινητήρα. Αν, όπως μερικοί υπολογίζουν, έφτανε την Τρίτη το βράδυ, οι επιβάτες της θα ήταν πολύ ταλαιπωρημένοι. Αν πάλι έφτανε μια μέρα νωρίτερα, θα επηρεάζονταν οι κρατήσεις ξενοδοχείων τους, τρένων, κλπ. και θα υπήρχε μεγάλη αναστάτωση για να επαναπρογραμματιστούν όλα σωστά. Σίγουρα όχι ο καλύτερος τρόπος για ευχαριστημένους πελάτες..
Ο Bruce Ismay, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος των γραμμών White Star, ήταν επιβάτης στο πλοίο. Παντρεμένος με τρία μικρά παιδιά και σε αντίθεση με ότι λέγεται, αυτό ήταν μόνο το τρίτο παρθενικό του ταξίδι του από όταν έγινε ο πρόεδρος το 1899. Οι μύθοι που περιβάλλουν Ismay είναι πολλοί, αλλά όλοι σχεδόν επικεντρώνουν στους ισχυρισμούς της δειλίας που έδειξε, διαφεύγοντας το πλοίο βυθίζεται, ενώ συνεπιβάτες, κυρίως γυναίκες και παιδιά, αφέθηκαν στην τύχη τους. Οι ισχυρισμοί που επαναλήφθηκα μέσα στα χρόνια, ότι "έσωσε το τομάρι του", ενώ άλλοι έχασαν τη ζωή τους είναι πολύ σκληροί. Η αλήθεια ήταν ότι ο Ismay βοήθησε με τη φόρτωση και το κατέβασμα πολλών σωσιβίων λέμβων, σε αντίθεση με πολλούς από το πλήρωμα και άλλους επιβάτες. Μπήκε σε μία μισό γεμάτη σωσίβια λέμβο όταν το πλοίο είχε πράγματι κατέβει και άλλη επιβάτες δεν βρίσκονταν τριγύρω. Οι μάρτυρες όπως ο κ. AH Weikman, κουρέας του Τιτανικού, δήλωσε ότι διατάχθηκε να μπει στη ναυαγοσωστική λέμβο, αλλά ό, τι κι αν συνέβη, είπε ο Κύριος Μέρσεϋ στη βρετανική έρευνα για την απώλεια του Τιτανικού, "Αν δεν πηδούσε θα είχε απλώς προστεθεί ακόμα μία ζωή, δηλαδή η δική του, στον αριθμό εκείνων που χάθηκαν. "
[Πηγή: The Titanic Historical Society]
http://www.en-gr.com/index.php/el/silloges-istoria/historyevents/358-myths-titanic
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου